#GwiazdaRywala: Javier Hernandez

DATA:
AUTOR: Piotr Janas

Rozpoczynamy nowy przedmundialowy cykl na TheSport.pl. W #GwiazdaRywala będziemy przybliżać sylwetki najważniejszych piłkarzy reprezentacji Meksyku, Arabii Saudyjskiej i Argentyny, czyli grupowych rywali reprezentacji Polski na mistrzostwach świata w Katarze. Na pierwszy ogień Meksykanin — Javier „Chicharito” Hernadez.

Javier Hernandez to postać nietuzinkowa jeśli chodzi o meksykański futbol XXI wieku. W jedynym kraju Ameryki Północnej, gdzie piłka nożna traktowana jest jak religia, mimo braku większych sukcesów poza kontynentem. Meksyk to najbardziej utytułowana drużyna strefy CONCACAF: 11-krotny mistrz Ameryki Północnej, trzykrotny wicemistrz kontynentu oraz trzykrotny brązowy medalista tej imprezy. Ma też na koncie jedno zwycięstwo w Pucharze Konfederacji (1999). Na mundialu jednak nigdy nie dotarł dalej niż do ćwierćfinału. Zresztą ostatni raz Meksykanie dokonali tego 1968 roku. Potem aż siedem razy z rzędu zatrzymywali się na 1/8 finału.

Pod względem liczby mundiali, w których brali udział, przebijają takie potęgi jak Holandia, Anglia, Hiszpana, a nawet Francja, ale jeśli popatrzymy o sukcesy, to ustępują — i to znacznie — nawet reprezentacji Polski, która w latach 1974 i 1982 wracała z mistrzostw świata z brązowymi. Futbolowi historycy i miłośnicy futbolu zza oceanu zgodnie twierdzą, że największym problemem jest niechęć meksykańskich piłkarzy do gry w Europie. Każdy szanujący się kibic Realu Madryt wie kim był Hugo Sánchez, dla kibiców Barcelony wręcz ikoniczną postacią jest Rafael Márquez, ciekawą kartę na europejskich stadionach — i to w trzech różnych ligach — zapisał bramkarz z charakterystycznym afro na głowie Guillermo Ochoa. Byli też bracia Jonathan i Giovani Dos Santos, ale wszyscy wymienieni to raczej wyjątki od reguły, jaką jest fakt, że meksykańscy zawodnicy najlepiej czują się w ojczyźnie, gdzie mają silną, bogatą i co za tym idzie oferującą bardzo wysokie kontrakty ligę. Nie muszą uczyć się nowego języka, co u Latynosów także często jest problemem, nie zmieniają kultury, strefy czasowej itd.

Piłkarzem, który wyłamał się z tych ram, jest Javier Hernandez, znany jako „Chicharito”. Mając ledwie skończone 22 lata, przeniósł się do Manchesteru United. „Czerwone Diabły” zapłaciły za niego Chivas de Guadalajara, w którego barwach w sezonie 2009/10 strzelił 21 goli i miał 7 asyst w 28 występach, 7,5 mln euro. Sir Alex Ferguson widział w nim ciekawą alternatywę dla Dimitara Berbatova i Wayne’a Rooney’a, ale Meksykanin potrafił sadzać jednego z nich na ławce. Już wtedy każdy z nich miał status czołowego strzelca swojej reprezentacji. Jeszcze nie rekordzisty (do tego doszli później), ale jednego z najlepszych.

Łącznie Hernandez spędził w czerwonej części Manchesteru 4 lata. Rozegrał w tym czasie 157 spotkań, zdobył 59 goli i zanotował 20 asyst. Dzięki grze w jednym z najpopularniejszych klubów świata stał się gwiazdą o globalnym zasięgu, choć z upływem kolejnych miesięcy jego rola w drużynie malała.
La Liga, Bundesliga i powrót do Premier League

Kariery Hernandezowi mógłby pozazdrościć niemal każdy jego rodak. W 2015 roku został wypożyczony do Realu Madryt, który borykał się wówczas z problemami zdrowotnymi w linii napadu. Na Santiago Bernabeu odżył i zaliczył przyzwoity sezon: 33 spotkania, 9 bramek i tyle samo asyst. Całkiem nieźle zważywszy na fakt, że tylko 12 razy wychodził w pierwszym składzie.

Takimi golami Meksykanin rozwiewał wątpliwości co do tego, czy nadaje się do gry w barwach „Królewskich”. Nie brakowało głosów, że madrytczycy powinni go wykupić, ale ostatecznie na taki ruch się nie zdecydowali. W United z kolei nie miał większych perspektyw na regularną grę, dlatego wylądował w Niemczech. Bayer Leverkusen zapłacił za niego 12,5 mln euro. W dwa sezony rozegrał 79 spotkań, 39 razy pokonywał bramkarzy rywali i dziewięciokrotnie otwierał drogę do bramki kolegom z zespołu. Widać było, że przeistoczył się w typowego egzekutora.

W ten sposób zapracował na powrót do Premier League. Ofert na stole miał sporo, ale ostatecznie wybrał londyński West Ham United. Leverkusen dostało za niego 18 mln euro. W zespole popularnych Młotów spędził kolejne dwa sezony, ale one pod względem liczb już tak dobre nie były: 63 występy, 17 goli i 4 asysty to wynik poniżej oczekiwanego. Niemniej „Chicharito” wciąż miał wystarczającą renomę, by dostać szansę w innym dużym klubie. Zgłosiła się hiszpańska Sevilla, do której trafił we wrześniu 2019 roku.

Splot wielu nieszczęśliwych dla Meksykanina okoliczności — dotyczących także życia osobistego — sprawił, że spędził tam niecałe pół roku (15 występów, 3 gole). Pod koniec stycznia 2020 roku postanowił wrócić na ojczysty kontynent, lecz nie do Meksyku, a do amerykańskiej MLS. Dostał gwiazdorski kontrakt w Los Angeles Galaxy, gdzie gra do dziś.

Impreza, która zmieniła jego życie

Wszystko, co najgorsze w reprezentacyjnej karierze Javiera Hernandeza wydarzyło się w 2019 roku i było wyłącznie jego winą. Do mediów przedostało się nagranie, z imprezy na basenie organizowanej przez niego, kolegów z reprezentacji Miguela Layuna i Guillermo Ochoę oraz kierownika drużyny narodowej Andresa Mateosa. Po pierwsze: było to podczas zgrupowania reprezentacji, pomiędzy wygranym 3:0 spotkaniem z USA (jednego z goli zdobył „Chicharito”) a meczem z Argentyną. Na przyjęciu w basenie pojawił się wysokoprocentowy alkohol i prostytutki, co wywołało skandal obyczajowy. Hernandeza rzuciła wówczas ówczesna partnerka, matka dwójki jego dzieci, która do dziś uniemożliwia mu kontakt z nimi.

Cała trójka piłkarzy została wyrzucona na ze zgrupowania i nie dostawała przez jakiś czas powołań. Najmocniej dostało się byłemu napastnikowi Manchesteru United, bo z relacji świadków wynika, że to on nakłaniał Mateosa do pomocy w sprowadzeniu pań do towarzystwa, a gdy sprawa wyszła na jaw, nie wstawił się za nim. Kierownik drużyny bezpowrotnie stracił pracę. Layun i Ochcoa wykazali skruchę i po jakimś czasie wrócili do drużyny narodowej, ale dla „Chicharito” druga szansa wciąż nie nadeszła. Selekcjoner Gerardo „Tata” Martino pozostawał nieugięty, ale czas leczy rany. Kurz opadł i dziś w Meksyku dominuje narracja, że dla dobra tamtejszej piłki Javier Hernandez powinien wrócić do kadry na mundial. Na jego korzyść działa też fakt, że w końcu wyznał jak bardzo żałuje tego co się stało. Zrobił to w głośnym wywiadzie telewizyjnym udzielonym dziennikarzowi Jorge Ramosowi. W pewnym momencie nie mógł powstrzymać łez, ale nie należy tego mylić z tanim przedstawieniem. Widać, że targały nim emocje.

Oczywiście głównym powodem ogólnonarodowej chęci przywrócenia go do kadry jest kryzys, jaki meksykanie mają na pozycji nr 9. Jeszcze kilkanaście miesięcy temu w Premier League błyszczał Raúl Jiménez, ale po koszmarnej kontuzji pęknięcia czaszki (po zderzeniu głowami z rywalem huk było słychać nawet w telewizji), jest cieniem samego siebie. Tata Martino zawzięcie szukał alternatywy, ale: 29-letni Henry Martín z Club América od 2015 roku rozegrał w kadrze 23 spotkania i strzelił 6 goli, 21-letni Santiago Giménez z Feyenoordu Rotterdam, 31-letni Alan Pulido z Kansas City (MLS) czy naturalizowany Argentyńczyk Rogelio Funes Mori (niegdyś Benfica Lizbona, dziś meksykański CF Monterrey) nie są żadnym gwarantem goli na imprezie rangi mistrzowskiej, a o eksperymentach z ligi meksykańskiej typu Eduardo Aguirre (Santos Laguna) czy José Juan Macías (Chivas de Guadalajara) nawet nie ma co wspominać. Zresztą żaden z nich w 2022 roku nie był już powoływany.

Trzeba spojrzeć sprawie prosto w oczy: Meksyk nie ma dziś lepszego wyjścia, niż przeproszenie się z „Chicharito”. 34-letnia gwiazda MLS (37 bramek i 6 asyst w 69 meczach), to przede wszystkim najlepszy strzelec w historii „El Tri”. Przed trzydziestką zdobył w narodowych brawach więcej goli, niż Jared Borgetti, Cuauhtémoc Blanco, Luis Hernández i Hugo Sánchez przez całe swoje kariery. Na dziś ma ich 52 w 109 występach i jeśli wierzyć meksykańskim mediom, to tuż przed mundialem w Katarze odzyska możliwość dalszego śrubowania swojego rekordu. Będzie starał się to zrobić także w meczu z reprezentacją Polski 22 listopada i z pewnością będzie języczkiem u wagi na odprawach Czesława Michniewicza. Oczywiście pod warunkiem, że jego powrót stanie się faktem, ale to wydaje się być tylko kwestią czasu.

FOT. Wikimedia Commons

Piotr Janas
Piłka nożna

Udostępnij

Translate »